'Chrome မွာျမန္မာလို ၾကည့္ႏိုင္ရန္ ႏွင့္ Type ရန္

 Run Box ကိုဖြင့္လိုက္ျပိးေတာ

C:\Users\user\AppData\Local\Google\Chrome\User Data\Default\User StyleSheets

စာေၾကာင္းေလးကို ကူးျပီးရိုက္ထည့္လိုက္ပါ.အနီျပထားတဲ့ေနရာေလးမွာေတာ့ ကိုယ့္စက္က USER နာမည္ေလးကိုေျပာင္းေပးလိုက္မွရပါမယ္.

Folder ေလးထဲကို ေရာက္ရင္ css ဆိုတဲ့ nodepad ေလးကိုတခုကိုေတြ႕ပါေလ့မယ္

သူ႕ကိုဖြင့္လိုက္ျပီး ေအာက္က ကုတ္ေလးကို ထည့္ေပးလိုက္ပါ.

* , html, body, div,p {font-family:Zawgyi-One !important;}

ျပီးရင္ ျပန္ျပီးေတာ့ save လုပ္ျပီး ပိတ္ေပးလိုက္ပါ.ဒါျပီးရင္ chrome ထဲကိုဝင္ျပီးေတာ့  zawgyi font

ေျပာင္းေပးတဲ့ေနရာေလးထဲကိုသြားျပီးေတာ့ language ဆိုတဲ့ Tab ေလးမွာ check spelling ဆိုတာေလးကို

un check လုပ္ေပးျပီး ok နဲ႔ျပန္ပိတ္လိုက္ပါ.ျပီးရင္ Gmail ထဲကိုဝင္ၾကည့္ျပီးေတာ့ စာေလးေတြရိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ

စာလံုးလွလွပပေလးေတြနဲ႔ zawgyi ကို Chrome brower မွာသံုးနိုင္ပါျပီ.

ဒီေအာက္မွာပံုေတြကို အစဥ္လိုက္ၾကည့္ရင္နားလည္မွာပါ.

http://www.11dreams.net/2010/12/zawgyi-one-for-google-chrome.html မွာသြားေရာက္ဖတ္နိုင္ပါတယ္၊၊

ဒီပံုေလးေတြကိုၾကည့္ရင္နားလည္မွာပါ။

မူရင္းေလးကိုဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္

လမ္းခြဲမွာ ၀မ္းမနည္းၾကဖို႔

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္ ဆံုးပါးသြားလို႕ “အသုဘ” သြားေမးျဖစ္တယ္။ အသက္က (၄၈)ႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ ငယ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္က ဆရာ၀န္,မ။ ကင္ဆာေရာဂါကို (၁၂)ႏွစ္ၾကာေအာင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း ေနာက္ဆံုး လက္ေျမႇာက္ အ႐ံႈးေပး သြားခဲ႔ရတာပါ။ သမီးေလး (၃)ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ (၂)ရက္ၾကာေတာ့ ဂြတ္တလစ္မွာ ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ အသက္ (၆၈)ႏွစ္ပါ။

ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ (၆)လ ေလာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားၿပီးမွ ကြယ္လြန္သြားရတာပါ။ အလြန္ပင္ပန္း ဆင္းရဲပါတယ္။ အိပ္ယာထဲမွာ ၾကာရွည္လဲေလ်ာင္း ေနရတဲ႔ အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ “အိပ္ယာနာ” (bed sore) ေတြေၾကာင့္ အျပင္းအထန္ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကို ခံစားၿပီး ကြယ္လြန္သြား ရတာပါ။ ျမင္ရတာ မသက္သာလြန္းလို႕ ဆံုးပါးသြားတာကိုဘဲ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတာဘဲေလ လို႔ေတာင္ သေဘာထား မိ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ကေန႔ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီမွာ “အသုဘ” ခ်ပါတယ္။ မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔ “ေရေ၀း” ကို ေရာက္ခဲ႔ရ ျပန္ပါၿပီ။ “ေရေ၀း” သုႆန္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ အရင္တုန္းကလိုဘဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ေသးပါဘူး။

. . . ကားေတြ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ဆိုက္လာမယ္ . . .  လိုက္လံပို႕ေဆာင္သူေတြ မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႕ ကားေတြေပၚက ဆင္းလာမယ္ . . . ဆလြန္းကားေပၚက မိသားစု၀င္ေတြ /ေဆြမ်ဳိးေတြ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ နဲ႕ ဆင္းလာၾကမယ္ . . . ျပင္ဆင္ထားတဲ႔  “ကြယ္လြန္သူ” ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ၾကရင္း ေနာက္ဆံုးခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကမယ္ . . .  စိတ္မခိုင္တဲ႔ သူေတြဆိုရင္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾကမယ္။ ရင္ဘတ္ စည္တီးၾကမယ္ . . . အပူလံုးဆို႕ၿပီး “တက္” သြားလို႕ ၀ိုင္းၿပီး ႏွိပ္ၾက ႏွယ္ၾကရမယ္ . . . ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေလာင္းကို မီးသၿဂိဳဟ္စက္ ထဲ ထည့္လိုက္မယ္ . . . ေခါင္းတိုင္က အေငြ႕တလူလူ ထြက္လာမယ္ . . . ခဏေနရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္သ႑န္ ကေန “ျပာအိုး” တစ္အိုးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့တယ္ . . .

ဒီျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ “ေရေ၀း” ကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီး အဆံုးသတ္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ပါ။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကရတဲ႔ ျမင္ကြင္းပါ။ လူတန္းစားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အသက္အရြယ္ အစံုစံု သာေျပာင္းလဲ ေနလိမ့္မယ္။ အားလံုးကေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အျပန္ခရီးကို “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကတဲ႔ ပြဲပါဘဲ။

လူ႔ဘ၀ကို အလာတုန္းကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ အားလံုးက အၿပံဳးပန္းေတြနဲ႕ ႀကိဳဆိုခဲ႔ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္၊ ဖခင္၊ အဖိုး ၊ အဖြား ၊ ဦးေလး အေဒၚ တို႕ရဲ႕ ပီတိ ရႊန္းေ၀ေနတဲ႔ အၿပံဳးပန္းေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ အႀကိဳဆိုခံခဲ႔ၾကရပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ထဲကို ေရာက္လာခဲ႔ၾကတဲ႔ သူေတြ အားလံုးေလာက္ပါဘဲ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ “အလာ ခရီး” ေပါ႕ဗ်ာ။

အျပန္ခရီးကေတာ့ လိုက္ပါ ႏႈတ္ဆက္သူေတြ မ်ားလွေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ မေကာင္းလွ ေပဘူးေပါ႕ဗ်ာ။ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာ ညႇဳိးညႇဳိးငယ္ငယ္ နဲ႕ ခ်ည္းပါဘဲ။

“မသာတစ္ေခါက္ ၊ ေက်ာင္း ဆယ္ေခါက္” ဆိုတဲ႔ ဆို႐ိုးစကားေလးကို သိၾကမွာပါ။ “အသုဘ” ကို တစ္ေခါက္ လိုက္ပို႔လိုက္တာဟာ “ဘုရားေက်ာင္းကန္” ကို (၁၀)ေခါက္ သြားရတာေလာက္ ကုသိုလ္ရပါတယ္ တဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတာပါ။ ေၾသာ္ ဟုတ္လားေပါ႕။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီလိုဘဲ သိခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကလည္း “ကုသိုလ္” ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ ခံုမင္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ဘာမွ ေရရာ ေသခ်ာမႈ မရွိလွတဲ႔ လူ႕ဘ၀ ႀကီးထဲမွာ “ေနဖို႕ဘဲျဖစ္ျဖစ္” ၊ “ေသဖို႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္” ကုသိုလ္ေတာ့ မ်ားမ်ားေတာ့ ရေအာင္လုပ္ရမယ္လို႕ ထင္ျမင္ ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွဴၾကတယ္၊ တန္းၾကတယ္ ၊ ဥပုဒ္သီတင္း ေဆာက္တည္ ၾကတယ္၊ အဓိဌာန္ ၀င္ၾကတယ္ ၊ ဇီ၀ိတ ဒါန (ငါးလႊတ္၊ ငွက္လႊတ္) ေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ တရား အားထုတ္ၾကတယ္ ၊ အသုဘေတြ လိုက္ပို႕ၾကတယ္။ ကုသိုလ္ ရေအာင္လို႕ တဲ႔။

အမွန္ကေတာ့ “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” ဆိုတာ ကုသိုလ္ယူဖို႕ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ “သံေ၀ဂ” ရႏိုင္ေအာင္ လို႔ပါ။ ထိတ္လန္႔ ႏိုင္ၾကေအာင္လို႕ပါ။ ေၾသာ္ – ငါလည္း  တစ္ေန႕မွာ  ဒီေနရာကို ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႕ ေရာက္ရမွာဘဲ၊ ဒီေနရာ၊ ဒီအခန္း ၊ ဒီ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလွ်ာင္း ရမွာ ဧကန္မုခ်ဘဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ငါ” ထင္ေနတဲ႔ ဘ၀ကေန “ငါ” မဟုတ္တဲ႔ အ႐ိုးျပာအုိး တစ္အိုး အျဖစ္နဲ႕ နိဂုံး ခ်ဳပ္ရမွာပါလား . . လို႕ သံေ၀ဂတရား ျဖစ္ေပၚမွသာ “ေက်ာင္းကန္ဘုရား ဆယ္ေခါက္သြားသေလာက္” အက်ဳိးရွိမွာကို ဆိုလိုတာပါ။

ဒါေပမယ့္ (ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္) . . အသုဘ ပို႔သူ (၁၀၀)မွာ , ဒီလို ႏွလံုးသြင္းတဲ႔သူ တစ္ေယာက္ မရွိေလာက္ပါဘူး။  “လူ” ဆိုတဲ႔ သတၱ၀ါဟာ အင္မတန္ “အတၱ” စိတ္ ႀကီးမားသလို၊ အင္မတန္လည္း “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” ႀကီးမားတဲ႔ သတၱ၀ါမ်ဳိးဘဲဗ်။

အခုေန ကမၻာႀကီးကို ၿဂိဳဟ္သိမ္ၿဂိဳဟ္မႊား တစ္ခုက ၀င္ “ေဆာင့္” လိုက္လို႕ ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းေပါင္း (၆၀၀၀)ဟာ အားလံုးနီးပါး ေသေၾကပ်က္စီး လိမ့္မယ္။ လူ (၁၀၀)ေလာက္ဘဲ အသက္ရွင္ က်န္မယ္လုိ႕မ်ား ဆိုခဲ႔ရင္ အဲဒီ က်န္ခဲ႔တဲ႔ လူဦးေရ (၁၀၀)ထဲမွာ ကိုယ္ေတာ့ ပါမွာဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတဲ႔သူခ်ည္းပါဘဲ။

ထိန္ပင္၊ ေရေ၀း စတဲ႔ သုသာန္ေတြကို ေရာက္လို႕ ငါလည္း ဒီေနရာကို လုိက္ပို႕ခံရမယ္၊ ဒီေနရာမွာ လဲေလ်ာင္းရလိမ့္မယ္၊ ဒီေနရာမွာ မီးသၿဂၤ ိဳဟ္ခံရ လိမ့္မယ္ ဆိုတာ “စိတ္ကူးထဲမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ပံုေဖာ္ၿပီး” မ်ား ေတြးမိဘူးပါရဲ႕လားဗ်ာ။ အသုဘစင္ေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ႔ ကိုယ့္ကို လူအမ်ားက ေဘးကေန၀ိုင္းၿပီး ၾကည့္ေနတာ/ၿပီးရင္ မီးသၿဂၤ ိဳဟ္စက္ထဲ ထိုးသြင္းခံလိုက္ရတာ/ “ငါ” ဆိုတာ ဒီေလာကႀကီးထဲကေန အၿပီးအပိုင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာ။

ဟာကြာ “နိမိတ္မရွိ ၊ နမာမရွိ” လို႕ဘဲ ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခဏ ခဏ ေတြးၾကည့္မိ ဘူးတယ္။ ေတြးၾကည့္ရတာ စိတ္ေတာ့ မသက္သာ စရာေပါ႔ ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ လံုး၀ မလြဲေခ်ာ္ႏိုင္တဲ႔ အမွန္တရား တစ္ခုဘဲ မဟုတ္လား။

လူတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားမွာ “ေသျခင္း”(Death) ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေလာက္ နားခါးတဲ႔ စကားလံုး သိပ္ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ သိပ္ကို  နားခါးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကို ၾကည္စယ္ ၾကည့္စမ္းပါ။ “ညက အိပ္မက္ထဲမွာ မင္း ေသသြားတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္ကြာ” လို႕ ေျပာၾကည့္။ ၿပီးရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ ၾကည့္။ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ ?

သူ႔ဟာသူ ရာထူးဘယ္ေလာက္ ႀကီးႀကီး၊ ေငြေၾကး ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ ၊ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ေက်ာ္ၾကား ေက်ာ္ၾကား ၊ မတုန္လႈပ္တဲ႔သူ မရွိပါဘူး။ “ခင္ဗ်ား ေသကိန္း ရွိတယ္” လို႕ တည့္တည့္ ေျပာခ်လိုက္ရင္ေတာ့ မ်က္ျဖဴပါ လန္သြားမလား မသိပါဘူး။ (ဒီလိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာဘူးပါဘူး ၊ ေသျခင္းတရားကိုလည္း ဘုရားမွ တစ္ပါး ဘယ္သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာ မသိႏိုင္ပါဘူး)

ဒီေနရာမွ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ – လူတစ္ေယာက္ဟာ ရာထူး၊ ဂုဏ္သိန္ ၊ ဓန ဥစၥာ ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ စတဲ႔ အရာေတြကို မ်ားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားေလေလ ေသရမွာကို ပိုေၾကာက္ေလေလ ဆိုတာကို သြားေတြ႕ရတယ္ဗ်။ ေဒၚလာ တစ္ဘီလီယံ ေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ နဲ႕ လမ္းေဘးက တစ္ေကာင္ႂကြက္ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ ဘယ္သူက ေသျခင္းတရားကို ပိုေၾကာက္သလဲ ေမးရင္ သူေဌးက ပိုေၾကာက္တယ္လို႕ ေျဖရမွာဘဲဗ်။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အရမ္းႀကီးမားေလေလ ေသရမွာ ေၾကာက္ေလေလ ပါဘဲ။ လမ္းေဘးက တစ္ေကာင္ႂကြက္ သူေတာင္းစားကေတာ့ သူ႕ဘ၀က ေနလည္း မထူး၊ ေသလည္း မထူး ဘ၀ေလ။

ေတြးၾကည့္ရင္ လူေတြရဲ႕ ဘ၀က အရမ္းသနားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ လူဆိုတာ ေမြးဖြားလာၿပီး တစ္ေန႕က်ရင္ ေသၾကရမွာဘဲ ဆိုတာ သိေနပါရက္နဲ႕ ေသျခင္း ကို ထိတ္လန္႔ ေနၾကရတဲ႔ ဘ၀။ ေသျခင္း တရားကို ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ် တိုက္ခိုက္ေနၾကရတဲ႕ ဘ၀။ ေသေတာ့ ေသၾကမွာဘဲ . . ဒါေပမယ့္ ေစာေစာ မေသ ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ အားထုတ္ေနၾကရတဲ႔ ဘ၀။ ဘယ္လို အားထုတ္ထုတ္/ျငင္းဆန္ဆန္ ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မရဏမင္းရဲ႕ လက္တြင္းကို သက္ဆင္းၾက ရေတာ့တာပါဘဲေလ။

ေသျခင္းေသ , သက္တမ္းေစ႔ေအာင္ ေနလိုက္ရရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႕လို႔လည္း ေတြးတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္တမ္းေစ့ ေအာင္ ေနရေတာ့ေကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေသခ်င္ၾကသလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အဖြားဘဲ ၾကည့္။ သူ အသက္ (၇၀)ေလာက္က ေျပာဘူးတယ္။ ငါ ေနာက္ထပ္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ ေနရရင္ ေတာ္ပါၿပီ တဲ႔။ ေနရပါတယ္။ အသက္ (၇၅)ႏွစ္က်ေတာ့ တစ္ခါ ဒီအတိုင္းဘဲ ေျပာျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ (၅)ႏွစ္ေေလာက္ ေနရရင္ ေတာ္ပါၿပီ တဲ႔ ။ လုပ္ျပန္ေရာ။ ေျပာၾကပါစို႔ဗ်ာ။ ေနာက္ (၅) ႏွစ္ (၅) ႏွစ္ နဲ႕ သက္တမ္းတိုး သြားလိုက္တာ အသက္ (၉၀)အထိ ေရာက္သြားပါတယ္။  ဒါေတာင္မွာ အသက္ (၉၀)မွာ ေနာက္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ ဆိုတာ ေျပာေသးတာဘဲဗ်။ ဒါေပမယ္ ့ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနမသြားလိုက္ရပါဘူး။ အသက္ (၉၂)မွာ ဆံုးသြားပါတယ္။

က်န္ခဲ႔တဲ႔ သူေတြကေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီ အသက္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ “ေသေပ်ာ္ပါၿပီ” တဲ႔။ ဆုိလိုတာက လူ႕ဘ၀မွာ ေနရတာ “တန္” သြားၿပီေပါ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဖြားကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အနားမွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္တာက အဖြားဟာ အသက္ (၉၂)ႏွစ္ အထိ ေနသြားရမယ့္ သူ မေသခ်င္ေသးဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။ သူ မေသခ်င္ေသးဘူး။ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မေသခ်င္ေသး ဘူးဆိုတာ အထင္းသား ေပၚေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ အသည္းအသန္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ “နလံျပန္ထ” လာတဲ့ အခါမ်ားမွာ ေျပာၾကတဲ့ စကားေလး ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ “ဒီေတာင္ေတာ့ ေက်ာ္သြားပါၿပီ” တဲ႔။ ဒါေပမယ္ ့လူေတြ အားလံုး ေမ႔ေနၾကတဲ့ အခ်က္က လူတိုင္း လူတုိင္းမွာ “လံုး၀ မေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ႔ ေတာင္တစ္လံုး” စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာပါဘဲ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေမြးဖြားလာၿပီးရင္ တစ္ေန႔ ေသၾကမွာဘဲ ဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ေပမယ့္လည္း လက္ကို လက္ခံရေတာ့မွာဘဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ေၾကာက္ေနလို႔ ဘာအက်ဳိးရွိမလဲ။ ေၾကာက္ေနေတာ့ေကာ အေသက လြတ္ဦးမွာလား။ ဒီေတာင္က လြတ္ရင္လည္း ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္ တစ္လံုးကေတာ့  ေစာင့္ေနဦးမွာ ဘဲေလ။

“လူဟာ ေသမ်ဳိးမို႕ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာဘဲ ေသရ ေသရ ၊  ငါ , ေသျခင္းတရားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံၿပီး ေသလိုက္မယ္” လို႕ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ ထားတာဟာ အေၾကာက္တရားကို ေလ်ာ႔နည္း ေစပါတယ္။ အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း ၊ အရွိကို အရွိ အတိုင္း လက္ခံလိုက္တာဟာ “ဘူတံ ၊ ဘူေတာ ပႆတိ” ဆိုတဲ႕ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ နဲ႕လည္း ညီညြတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အပ်က္ဆံုး ကိစၥ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ကိုယ္ေသရမယ့္ အခ်ိန္မွာ “ၿပံဳးၿပီး မေသႏိုင္ဘဲ” “မဲ႕ၿပီး ေသရမယ့္” အျဖစ္ကိုပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြ သိပ္အားက်ဖို႕ေကာင္းတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ရင္ဆိုင္ သြားလိုက္တာမ်ား။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ၿပီးမွာေတာင္ သူတို႕မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးရိပ္ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္ မသြားခဲ႔ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ႀကီးစြာနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားရပံုမ်ား- ေသၿပီးခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္ႏွာမွာ “ထိတ္လန္႔ေနတဲ႔” ပံုရိပ္ ကို ဖံုးဖိလို႕ မရပါဘူး။

ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ ဆိုေတာ့ နံပါတ္ (၁)က – ေသျခင္းတရားကို လက္မခံလိုဘဲ အတင္း ျငင္းဆန္ေနတာေၾကာင့္ တေၾကာင္း။ နံပါတ္ (၂)က “ဘ၀တိုတိုေလးထဲ ေနရခိုက္” မွာ ကိုယ္ျပဳခဲ႔တဲ႔ အျပစ္ ဒုစ႐ိုက္ေတြက မ်ားလြန္းေၾကာင့္ တေၾကာင္း ဆိုတာ သြားေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခုကလည္း တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု ဆက္စပ္ ေနတယ္ဗ်။

ေသရမွာကို ႏွလံုးသားထဲက သိၿပီး လက္ခံထားတဲ့လူဟာ “ေလာဘလည္း နည္းသြားတယ္၊ ေဒါသလည္း နည္းသြားတယ္ ၊ ကိုယ္က်ဳိး အတၱလည္း နည္းသြား ပါတယ္”။ “လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အခ်ည္းအႏွီး ျဖစ္ပံု” (ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပံု) ကို သိလိုက္ရတဲ႔အတြက္  “မာန္မာန” ေထာင္လႊားမႈကိုလည္း နည္းပါးသြားေစပါတယ္။

ေသရမွာကို သေဘာတရားအရသာ သိၿပီး ႏွလံုးသားထဲက လက္မခံႏုိင္သူကေတာ့ “ေလာဘႀကီးစရာ ရွိရင္လည္း လႊတ္ႀကီးေတာ့မွာပါ။ ေဒါသႀကီးစရာ ရွိရင္လည္း လႊတ္ႀကီးေတာ့မွာပါ။ မာန ေထာင္လႊားစရာ ရွိရင္လည္း မိုးထိေအာင္ ေထာင္လႊားေတာ့မွာပါ။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ႔ သေဘာတရား၊ ကိုယ္ျခင္း စာနာျခင္းဆိုတဲ႔ သေဘာထား ေတြလည္း ကြယ္ေပ်ာက္လာႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။ (ငါ မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႕ ထင္ေနေတာ့ တာကိုး)

တကယ္ေတာ့ ေသခါနီး အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ အထိတ္အလန္႕ဆံုး ျဖစ္ေစတဲ႔ ကိစၥက “ေသျခင္း” တရားထက္ စာရင္ “မေသခင္ ကိုယ္ျပဳခဲ႔တဲ မတရားမႈေတြက သက္ေသလာခံျခင္း” က ပိုၿပီး    အင္အားႀကီးမားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ “ေသမင္း တံခါးေပါက္” အနားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ဘူးသူမို႔ ဒါကို ႀကံဳေတြ႕ ခံစားဖူးသူပါ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဘယ္လုိမွ မေတြးဘဲနဲ႔  “ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္းမႈေရာ၊ မေကာင္းမႈပါ” (စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ) တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေပၚလာတဲ႔ ကိစၥဟာ အေတာ္လည္း ထူးဆန္းလွပါတယ္။ အေတာ္လည္း တုန္လႈပ္မိခဲ႔ရပါတယ္။  ကိုယ္ေတြ႕ပါ။  ဒီကိစၥဟာ ကိုယ္ျပဳခဲ႔တဲ႕ အကုသိုလ္ ႀကီးမားရင္ ႀကီးမားသေလာက္ “မဲ႕ရြဲ႕ တြန္႕လိမ္ၿပီး” အ႐ုပ္ဆိုးစြာ ေသဆံုးျခင္းကို ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔ . . ေရ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဟာ “ေသမ်ဳိး” ေတြ ျဖစ္လို႕ တစ္ေန႕ ေသၾကရမွာကို (အသက္အရြယ္ မေရြး၊ ေသႏိုင္တာကိုို) ႏွလံုးသား ထဲကေန ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံလိုက္ၾကရင္ ပိုမေကာင္းေပဘူးလား။ ဘယ္အသက္မွာမဆို ႐ုတ္တရက္ ေသႏိုင္တာမို႕ “ေနရာတကာမွာ ကိုယ့္အတြက္၊ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ ခ်ည္းသာ” ေရွ႕တန္းခ်င္တဲ႔ စိတ္ကေလးကို အသာေနာက္ဆုတ္ၿပီး “ငါ မေသခင္ လူ႕ေလာကႀကီးအတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ႔ မလဲ” ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။

လူ႔ေလာကႀကီးအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္ ဆိုလို႕ သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲလည္း ထင္မေနနဲ႔ဦး။ သိပ္ အခက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ တိုေတာင္းတဲ႔ ဘ၀ခရီးတစ္ကို အတူေလွ်ာက္လွမ္း ေနၾကသူခ်င္း “ကိုယ့္ေလာက္မွ ကံမေကာင္းသူ” “ကိုယ့္ထက္ အင္အားနည္းပါးသူ” “ကိုယ့္ထက္ ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ႔သူ” ေတြကို ကိုယ့္အိပ္ထဲကေန “တစ္စိတ္ တစ္ဖဲ႔ေလာက္” ကူညီေပးတာဟာ လူ႕ေလာကႀကီး အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာဘဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။

ကုန္ကုန္ ေျပာရင္ ဘတ္(စ္)ကားစီးေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြ၊ အဖိုးအဖြားအရြယ္ေတြကို ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ႔ ေနရာေလး ဖယ္ေပးျခင္းေလာက္ဟာလည္း လူ႕ေလာက အက်ဳိးကို ေဆာင္ျခင္းပါဘဲ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့  “အတၱ” မႀကီးဖို႕၊ “ငါ , တေကာ မေကာ” ဖို႕၊ “တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္ဖို႕” ၊ “ေ၀မွ်ေပးဖို႕” ၊ “ၾကင္နာသနားတတ္ဖို႕” ပါဘဲ။

ရစရာရွိရင္ ေရွ႕ဆံုးကတက္ၿပီး ကိုယ့္အိတ္ထဲ အကုန္က်ဳံးထည့္ခ်င္တတ္တဲ႔ “လူ႕ စ႐ိုက္” ကေလးကို နဲနဲ ျပဳျပင္ၿပီး ေသလမ္းကို သြားေနၾကတဲ႔ “ဘ၀တူ အခ်င္းခ်င္း” အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ကူညီေဖးမ ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္ လိမ့္မလဲဗ်ာ။

ဒီလို ေသျခင္းတရားကို ေက်ေက် နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး လူ႕ေလာကအက်ဳိးကို ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ (မေသခင္) အက်ဳိးျပဳခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ လူတိုင္းမွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ႔ အၿပံဳးပန္းကေလး နဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာႏိုင္ၿပီေပါ႕ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ သူေတြမွာလည္း “အငို နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္” ၾကရေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အၿပံဳးပန္း ဆင္ႏိုင္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒါေလးပါဘဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလို အၿပံဳးနဲ႔ ေသႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္လွ်က္ပါ။

.

လမ္းခြဲမွာ ၀မ္းမနည္းၾကပါေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။ က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

လွခ်င္တဲ့ သမီးကေလးမ်ားသို႔ (လူထုေဒၚအမာ )

(အေမလူထုေဒၚအမာ ေရးတဲ့စာေလးပါပဲ အေမေျပာသလို အားလံုးကို လိုက္ျပီး ျပန္ျပင္ဖို႔ကေတာ့ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး အေမစာေတြထဲမယ္ ဖတ္ရသေလာက္က အေမက အလွကို လုိအပ္သေလာက္ျပင္ျပီး အလြန္အကၽြံမျပင္ေစခ်င္ပါဘူး အလွထက္ ဘဝမွာ အေရးႀကီးတာေတြကို လုပ္ေဆာင္ေစခ်င္ပါတယ္ ေရွးလူႀကီးတေယာက္ရဲ႕အျမင္ကုိ ဗဟုသုတဖတ္ျပီး မေကာင္းတာေတြပယ္ျပီး ေကာင္းတာေတြကို လက္ခံက်င့္သံုးနုိင္သေလာက္ က်င့္ႀကပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ )



လွခ်င္တဲ့ သမီးကေလးမ်ားသို႔
ျပင္ဦးလြင္မွာ အနားယူေနရေတာ့ အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
တီဗီြကလာတဲ့ အေနာက္က ရုပ္ရွင္ကားေတြကို တစ္ခါတေလ ဝင္ႀကည့္မိတယ္။
ႀကည္တဲ့အခါ ပစ္ခတ္ေနတာေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား၊ အဲဒီလို ပစ္ခတ္တာေတြ
မဟုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ေယာကၤ်ားနဲ႔မိန္းမ ေတြ႔ခန္းေတြ၊ အဲဒါေတြကလည္း။
ေတာ္ရံုမဟုတ္ဘူး၊ ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာလည္း ပါရဲ႕၊ အိပ္ရေပၚမွာလညး္ပါရဲ႕၊
ျပီးေတာ့ ေတြ႔ေနလိုက္ႀကတာက အေမတို႕ အဘြားႀကီးေတြအေနနဲ႔ ႀကည့္ရတာ
စိတ္ဆင္းရဲစရာႀကီးကိုး
လူမ်ိဳးစံု ဝင္ႀကထြက္ႀကတဲ့
စားေသာက္ဆုိင္လုိေနရာမ်ိဳးေတြ၊ ကပြဲခန္းေတြျပျပန္ေတာ့လည္း မိန္းကေလးေတြ
ကျပေနႀကရတာမွာ ဝတ္စားထားရတာက ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးတယ္ဆုိရံု၊ အထက္ကလည္း
ရင္သားေလး ႏွစ္ခုကာရံု၊ ေအာက္ကလည္း လက္တစ္ဝါးစာေလာက္ကာျပီးေတာ့
လႈပ္ရွားကျပရတာကလည္း ေျပာဝံ့စရာမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေမက ေႀသာ္
သူတို႔နုိင္ငံေတြမွာ မိန္းကေလးေတြ ဝမ္းေရးအတြက္ ရွာေဖြစားေသာက္ရပံုကလည္း
စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလွပါကလား။ သနားပါတယ္ သူတို႔ဘဝ လို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။
ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြ
ဝတ္ႀကစားႀကတာနဲ႔ ပက္သက္လုိ႔ ေျပာမိေတာ့ အဲဒီမိတ္ေဆြက ရန္ကုန္မွာ
မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ခါးေပၚမွာ ထဘီမရွိေတာ့ဘဲ ေဘာင္းဘီအတို၊ မတုိမရွည္နဲ႔
ေဘာင္းဘီအရွည္ ဝတ္တဲ့လူက ဝတ္တယ္၊ စကတ္ဆိုျပီး ၂ ကြဲ ၃ ကြဲ အတုိကြဲ
အရွည္ကြဲေတြကို ဝတ္တဲ့လူက ဝတ္တယ္။ အဲဒါထက္ အခုျမင္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက
မိန္းကေလးေတြလိုပဲ အကႌ်တုိနဲ႔ ခ်က္ေဖာ္ဝတ္တဲ့ ကေလးမမ်ိဳး
တစ္ေယာက္တေလေတာင္ေပၚေနျပီ။ အဲဒီခ်က္ေဖာ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက ခ်က္မွာ
ေက်ာက္မ်က္ရတနာလည္း ကပ္ထားဆင္ထားသတဲ့ လို႔ အင္မတန္ဆန္းတဲ့ သတင္းကို
ေျပာျပေတာ့ အေမက ဘုရားတမိတယ္။
အေမတုိ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ ခါးေပၚမွာ ထဘီေလးေတာ့
လုံလုံျခံဳျခံဳ ရွိိေစခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာေန ေရးေနေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြ
ဒူးေပၚေပါင္ေပၚျဖစ္ေအာင္ ဝတ္စားေနႀကတဲ့ အကြဲေတြအခြဲေတြကို မေတာ္ပါဘူးလို႔
ေရးတဲ့ေျပာတဲ့လူက နည္းျပီး မဂၢဇင္း တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဂ်ာနယ္မ်ားက
မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ျပင္ပံု အသစ္အဆန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပေရးသား
အားေပးေနႀကတာက အမ်ားသားကိုး။
မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ေတြသာမက ရုပ္ျမင္သံႀကားေတြမွာကလည္း
ႀကည့္လိုက္ရင္ အတုခုိးမွားစရာေတြကိုသာ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေနတဲ့
ျပကြက္ေတြကို ျမင္ရတယ္။ လူဆုိတာ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ ငယ္သတဲ့၊
နမ္းဖန္မ်ားေတာ့ ျပယ္သတဲ့
အဲဒီေတာ့ အေမက စကားရိုင္းရိုင္းနဲ႔ ေမးခ်င္လာတယ္။ လူဟာ
ရွိတာကို ေဖာ္တာ၊ မဖံုးေတာ့တာက ယဥ္ေက်းတာလား၊ ဖံုးတာက ယဥ္ေက်းတာလားလို႔။
အဲဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕က အေမရယ္ လူဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ
ေကာင္းနုိးရာရာကို လုပ္ႀကတာပါ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကို
လစ္လ်ဴရႈလိုက္ပါေတာ့လို႔။ ဒါလည္း သူတုိ႔အေနနဲ႔ ဆုိရင္ ဟုတ္တာေပါ့ေလ။
သူတုိ႔နဲ႔ အေမနဲ႔က ေခတ္ခ်င္းကြာဟမႈက ရွိေနတာကိုး။
အနို႔ေပမယ့္ ကေန႔ အေနာက္ကလာတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြကို ႀကည့္တဲ့အခါ
အမ်ိဳးသားေတြက အားလံုးလံုလံုျခံဳျခံဳ ေဘာငး္ဘီရွည္နဲ႔ ကုတ္အကႌ်ဝတ္လို႔
မိန္းကေလးေတြကေတာ့ နည္းပညာမ်ိဳးစံုသံုး လွနုိ္းရာရာ အဆင္အျပင္အမ်ိဳးမ်ိဳး
စိတ္ကူးရသေလာက္ထည့္ျပီး ရိွတာကို ေဖာ္နုိင္သမွ်ေပၚေအာင္
ေဖာ္လွစ္ျပသေနႀကရတယ္။
အဲဒါဟာ က်ားမ တန္းတူရွိေသးရဲ႕လား။ မိန္းမေတြရဲ႕ဘဝ က်ားေတြကို
ဆြဲေဆာင္နုိင္မႈအတြက္ တစ္သက္လံုး ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနရတာလား၊ လူ႔ဘဝ
လူ႔တာဝန္ေတြကို ထမ္းရြက္ဖို႔ မႀကိဳးစားရေတာ့ဘူးလားလို႔
ေအာက္ေမ့မလာရဘူးလားကြယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ အဆံုးစြန္ေသာ
အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ရခ်က္က ေယာက်ားေတြအတြက္ ဆိုတာပဲလား။ တျခား ဘာမွ
အဖိုးတန္တဲ့အလုပ္ မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘူးလား၊
အေမရယ္ ဒီလိုဆုိရင္ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို
တစ္ကိုယ္လံုးဘာမွ လူမျမင္ရေအာင္ အဝတ္ႀကီး ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား
ဖံုးေနရတာမ်ိဳးကိုေကာ အေမ ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲလို႔ ေမးလာရင္….
အဲဒါဟာ မိန္းမကို အိမ္ေမြးတိရစာၦန္တစ္ေကာင္ေလာက္
တန္ဖိုးထားတဲ့သေဘာ၊ မိန္းမကို လူ႔အခြင့္အေရး တစ္မူးသားမွ
မေပးတဲ့လုပ္ရပ္မို႔ အေမက သိပ္ရႈတ္ခ်တာေပါ့။ လင္ေယာက်ားတစ္ေယာက္က
အပိုင္ေမြးထားတဲ့ ထမင္းခ်က္ ကေလးထိန္းတဲ့ လင္ေယာက်ားအလို
ျဖည့္ရတဲ့လူသာသာပဲ။ အဲဒီထက္ ဘာမွ မပိုပါဘူး။
အေမတုိ႔က မိန္းမဆုိတာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာအျပည့္ရွိတဲ့ လူသား၊
လူ႔ေလာကကို ေယာကၤ်ားေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ တည္ေဆာက္ေနရတဲ့လူသား၊ လူ႔ေလာက
သာယာဝေျပာေရးအတြက္ အားလံုးနဲ႔အတူတူ တာဝန္ရွိတဲ့လူသား ျဖစ္ေစခ်င္တာပါပဲ။
ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ထက္မွလည္း မနိမ့္က်ေစခ်င္ဘူး။
တိရစာၦန္ေလာကမွာေတာ့ နိုင္သူက အနုိင္က်င့္တာေလ။
အားနည္းရင္ အရႈံုးေပးရတယ္။ အားႀကီးရင္ အနိုင္က်င့္တယ္။ တုိ႔က တိရစာၦန္ထက္
အမ်ားႀကီး အဆင့္အတန္းျမင့္တာပဲဟာ။ အဲဒီေတာ့ တုိ႔အားလံုးအတြက္ လူဟာ
လူနဲ႔တူေအာင္ တန္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ႀကေစခ်င္တယ္။
ကေန႔ အေမတို႔နုိင္ငံမွာ လုပ္စရာေတြ
အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး စသျဖင့္
လုပ္ရမွာေတြက ေတာင္လိုပံုျပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြကို လွပေပၚလြင္
ႀကြေျမာက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလံုးပန္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္
ေငြကုန္ခံေနႀကရမွာလား၊ မိန္းကေလးေတြမွာ ဒီထက္ပိုျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့
လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကို ထမ္းရြက္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားႀကရဦးမွာပါ။ လွေအာင္
ပေအာင္၊ ေယာကၤ်ားေတြ ျမင္ရင္ ႀကိဳက္ခ်င္ ခ်စ္ခ်င္လာေအာင္ ရွိသမွ်
ေဖာ္ထုတ္ျမွဴဆြယ္တယ္ဆုိတာ အလြန္ေသးသိမ္တဲ့ ယုတ္ညံ့တဲ့ စိတ္ထားပါ။ တုိ႔
မိ္န္းမေတြမွာ အင္မတန္ ႀကီးေလးတဲ့တာဝန္ေတြ ထမ္းရြက္ဖုိ႔
အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ လွလွ မလွလွ က်န္းမာဖို႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိဖို႔
အသိအျမင္ ျမင့္မားဖို႔ ငါတုိ႔ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။
ဒါေႀကာင့္ သမီးတို႔ လွခ်င္တာဟာ ေကာင္းရဲ႕လား။
ငါ့သမီးတုိ႔ စဥ္းစားႀကပါ။