က်ိန္စာသင့္ မ်က္ႏွာဖံုး

တစ္ခါက မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခု လမ္းတစ္ေနရာမွာ က်က်န္ခဲ့တယ္။ က်ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေကာက္ယူၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာေပၚ တပ္လိုက္မိတယ္။ တပ္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေကာင္မေလးဟာ က်ိန္စာမိသြားတဲ့အလား မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ခြ်တ္မရျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးဟာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အိမ္ကို အေျပးျပန္ျပီး မိခင္ကိုရွာခဲ့တယ္။ မိခင္ကသူ႔ကို မမွတ္မိတဲ့အျပင္ ရြာကလူေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး သူ႔ကို မေကာင္းဆိုးဝါးအထင္နဲ႔ ရြာျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့တယ္။
သနားစရာ ေကာင္မေလးဟာ ရြာျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကို မွတ္မိတယ္ဆိုလို႔ ငယ္ေပါင္း ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕အကူနဲ႔ ေကာင္မေလးကို လူေတြက အယံုအၾကည္ ရွိလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ႏွာဖံုးကုိ ခြ်တ္လိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

"မနက္ျဖန္ ငါ့ကို ေလယာဥ္ကြင္း လုိက္ပို႔အုန္းမလား" သူမနားနား သူတိုးတိုးေလး ကပ္ေမးလိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း.. ငါငိုမိမွာ.. " ႏုတ္ခမ္းေလးစူျပီး ငိုမဲ့မဲ့ေျပာတဲ့ သူမပံုစံက သူ႔ကိုပိုအခ်စ္ပုိေစခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ သူမက ႏွစ္ဖက္လူၾကီးသေဘာတူ ေစ့စပ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္တယ္။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တစ္ႏွစ္ၾကာ သူသြားေရာက္ ေနထိုင္ရေတာ့မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူမကို သူနဲ႔အတူ ေခၚသြားခ်င္ေပမယ့္ သူမ မိဘေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။
"နင္ ဟိုကိုေရာက္ရင္ ငါ့ကို လြမ္းေနေနာ္"
"နင္ကလဲြရင္ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မလြမ္းဘူး"
"တကယ္ေနာ္.."
"အင္း.. ဂတိ"
သူမ ႏွာေခါင္းကို သူ ခ်စ္စႏိုး လိမ္ဆဲြလိုက္တယ္။ အတားအဆီးမဲ့ မ်က္ရည္ေတြက နီေစြ႔ေနတဲ့ သူမပါးျပင္ေပၚ အလိုက္မသိ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္။ သူမေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို သူလက္လြတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။
"မငိုနဲ႔ေနာ္.. နင့္အနား ငါအျမန္ဆံုး ျပန္ခဲ့မွာပါ။ ျပီးရင္ ငါတုိ႔လက္ထပ္ၾကမယ္။ အဲဒီေနာက္ ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မခဲြေတာ့ဘူး"
"အင္း... ပါ " ငိုသံတစ္ဝက္နဲ႔ စကားလံုးတစ္ခ်ဳိ႕ သူမႏုတ္ခမ္းဝမွာ တစ္ဆို႔ေနခဲ့တယ္။
"နင္ငိုေတာ့ ငါစိတ္မေကာင္းဘူး။ နင့္ကို ငါအရမ္းခ်စ္တယ္"
"ငါလည္း နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္" ဒီတစ္သက္ ဒီဘဝ သူမကိုပဲ သူခ်စ္ခဲ့တယ္။
သူ ႏိုင္ငံျခားထြက္ျပီး လအတန္ၾကာမွာ ၾကိဳတင္တြက္ဆမထားတဲ့ ကံၾကမၼာဆိုးတစ္ခု သူမဆီ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳင္ျမိဳင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လည္တဲ့လမ္းမွာ သူမ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူမ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ရစရာမရွိေအာင္ ပ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ခဲြစိပ္ကုသမႈမွာ မသပ္ရပ္တဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးေတြေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာ ပိုအက်ည္းတန္ခဲ့ရတယ္။ လွပတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခု ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရလို႔ ေန႔ေန႔ညည သူမ ငိုခဲ့တယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါး တစ္ေကာင္လို႔ မလွပတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ သူမ ဝန္ေလးခဲ့မိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အားေပးမႈ၊ မိဘေတြရဲ႕ ေဖးမမႈေအာက္မွာ ရွင္သန္ဖို႔ သူမ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
"သူ႔ဆီ အီးေမးလ္ပို႔ ဆက္သြယ္မလား?"
မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာတင္မက လူေတြနဲ႔မေခၚ မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ျပီး စိတ္ဒဏ္ရာပါ ရသြားတဲ့ သူမကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အၾကံေပးတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးကိုေတာင္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ရဲေလာက္ေအာင္ သူမ ေၾကာက္ေနမိတယ္။
"သူ အရမ္းစိတ္ပူေနတယ္။ နင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာကုိ သူအရမ္းသိခ်င္ေနတယ္"
"သူ႔ကိုငါ အမွန္အတိုင္းေျပာရမလား? ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကို ငါဘယ္လို သြားေျပာမလဲ? အေဖအေမတို႔ကေတာင္ ငါ့ကုိ လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာ သူဆိုရင္ ပိုဆိုးမွာေပါ့။ သူနဲ႔ငါ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲဘူး"
ပံုပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔စမ္းရင္း အရူးတစ္ေယာက္လုိ သူမ ေအာ္ဟစ္မိတယ္။ အရင္လို မလွပေတာ့တဲ့ သူမကို သူ ခံစားႏိုင္ဦးမလား? သူ ခ်စ္ႏိုင္ဦးမလား? သူ လက္ထပ္ႏိုင္ဦးမလား? သူမ ဘာကိုမွ ဆက္မေတြးရဲခဲ့ေတာ့ပါဘူး...
"ဒါဟာ နင့္အေပၚထားတဲ့ သူ႔သေဘာထားကို စမ္းသပ္မဲ့အခ်ိန္ေပါ့"
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တိုက္တြန္းစကားေၾကာင့္ သူ႔ကို သူမ ျပန္ဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အားလံုး သူ႔ကို ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ သူမရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကို မေျပာရဲခဲ့ဘူး။
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူျပန္လာမယ့္ရက္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နီးကပ္လာခဲ့တယ္။ သူပို႔တဲ့စာမွာ သူျပန္လာျပီးေနာက္ သူတို႔ရဲ႕အနာဂါတ္ကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္မယ္၊ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘယ္လို ခရီးဆက္မယ္ဆိုတာကို အားတက္တေရာ ေရးထားတယ္။ စာဖတ္ျပီး သူမအသဲ ေၾကြခဲ့ရတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔တဲ့ စိတ္ေတြက သူမရင္ထဲ အတိုင္းမသိ တိုးဝင္လာခဲ့တယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန႔ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေလဆိပ္ကို သူမ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရင္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ ေၾကာက္ရြ႔ံမႈေတြ ၾကီးစိုးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္တစ္ခုရဲ႕ အေျဖကို သူမ သိခ်င္ေနမိတယ္။ သူ မွတ္မိပါ့မလား?
ဦးထုပ္၊ မ်က္မွန္နက္နဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ျပီး ေလဆိပ္ထဲ သူမ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ တိုင္အကြယ္တစ္ခုကေန သူထြက္အလာကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
မၾကာပါဘူး... တစ္ႏွစ္စာ အလြမ္းနဲ႔ အခ်စ္ေတြ အျပည့္အသိပ္ လြယ္ပိုးထားတ့ဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေလယာဥ္ ဧည့္ၾကိဳခန္းဖက္ ဝမ္းသာအားရ အေျပးလာေနခဲ့တယ္။ ခဲြခြါေနတဲ့ ဒီကာလေတြမွာ သူမနဲ႔ စာတစ္တန္၊ ဖံုးတစ္တန္ ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူမကို လြမ္းတ့ဲစိတ္၊ စိုးရိမ္တဲ့စိတ္က ေလွ်ာ့မသြားခဲ့ဘူး။
ဧည့္ၾကိဳခန္းမမွာ သူမရဲ႕ အရိပ္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ သူလိုက္ရွာမိတယ္။ သူမ တကယ္လာမယ္ဆိုတာ သူသိေနတယ္။ တိုင္အကြယ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာရိပ္ကို သူလွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ သူမဆီ အေရာက္လွမ္းျပီး ေနာက္ကေန သူမကို သိုင္းဖက္လိုက္မိတယ္။
"လြမ္းလိုက္တာ.... ဘာျဖစ္လို႔ တုိင္ေနာက္မွာ ပုန္းေနရတာလဲ?"
"နင္ ... ငါ့ကိုေတြ႔တယ္?" အသံတိုးတိုးနဲ႔ မရဲတရဲ သူမ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
"ငါ.. ငါ့ကို နင္ မွတ္မိလား?" ငိုသံနဲ႔ ေမးလာတဲ့ သူမကို သူ႔ဖက္ ဆဲြလွည့္လုိက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုး၊ မ်က္မွန္ေတြနဲ႔ သူမ ဘာျဖစ္လို႔ ရုပ္ဖ်က္ထားသလဲ?
"မွတ္မိတာေပါ့... နင့္ကုိ ငါအရမ္းခ်စ္တယ္ေလ" သူမကို သူ တင္းတင္းေလး ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။
"ဒီလိုပံုစံဆုိရင္ ခ်စ္အုန္းမွာလား" သူေရွ႕မွာပဲ မ်က္မွန္၊ ဦးထုပ္၊ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ သူမဆဲြခြ်တ္လိုက္ျပီး ေမးလုိက္တယ္။
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုက သူ႔ေရွ႕မွာ ဘြားခနဲ႔ ေပၚလာတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ လူေတြဆီက လႊင့္လာတဲ့ အာေမဋိတ္သံတစ္ခ်ဳိ႕က သူမမ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလဲဆိုတာကို ေဖာ္ညႊန္းေနသလိုပဲ! သူတစ္ခ်က္ မင္သက္သြားမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ သူမကို ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလုိက္ျပီး သူမ နားနား ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။
"နင္ဟာ ငါ့အတြက္ လွေနတုန္းပဲ။ နင့္ကိုငါ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့"
ခ်ဳပ္ရာဗရပြနဲ႔ မညီမညာ မ်က္ႏွာျပင္က ဒဏ္ရာေတြကို ညင္သာစြာ သူပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ငါ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္!
လူၾကီးေတြ တားျမစ္တဲ့ၾကားက သူမကို လက္ထပ္ယူဖို႔ သူၾကိဳးစားတယ္။ သူမကို ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အရာရာကို သူရင္ဆုိင္ရဲခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕အျပင္ပန္းအလွကို ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူမရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သူ႔ကိုယ္သူ နားလည္ခဲ့တယ္။ လက္ထပ္ရက္ေတြ သတ္မွတ္ျပီး အလုပ္ေတြ အသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနာက္က်လာခဲ့တယ္။
အိမ္အျပန္ ေနာက္က်မယ့္ရက္ေတြ သူမကို သူၾကိဳျပီး ဖံုးဆက္ အသိေပးတတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္စိတ္ေတြ အျမဲလႊမ္းေနတဲ့ သူမက စိုးရိမ္ေနတုန္းပါပဲ။ သူမကို ထားသြားမွာ၊ သူ႔ကို ဆံုး႐ႈံးရမွာကို သူမေၾကာက္လာမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြ ေလွ်ာ့နည္းလာျပီး သူ႔အေပၚ သံသယစိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ စိတ္မခ် မယံုၾကည္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔ကို သူမအနားမွာပဲ ရွိေစခ်င္ခဲ့တယ္။ သူမနားလည္ေအာင္ သူရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ဘာကိုမွ အယံုအၾကည္ မရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဒဏ္ရာေတြက သူမကို ဖိစီးေနခဲ့ပါျပီ။
တေျဖးေျဖး... အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး သူမ ေပါက္ကဲြလာတတ္တယ္။ အရူးတစ္ေယာက္လို သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမႈတုိင္းကို သံသယ ဝင္လာတတ္တယ္။ သူရဲ႕ေျခလွမ္းတိုင္းအတြက္ သူမကို ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးေနရတယ္။ သူမ နားလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းခဲ့လည္း သူ႔ကို သံသယ ဝင္ေနတုန္းပဲ။
ထပ္ခါတလဲလဲ ျဖစ္ပ်က္ဖန္မ်ားလာေတာ့ အလုပ္ဖိအား၊ စိတ္ဖိအား၊ အဖက္ဖက္က ဖိအားနဲ႔ သူမဆီက သံသယဖိအားေတြက သူ႔ကို ဝါးျမိဳမတတ္ ခံစားလာမိတယ္။
"လက္စသတ္ေတာ့ နင့္ရဲ႕စိတ္ပါ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သြားပါလား?" မေျပာရက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာျပီး အိမ္ကေန သူထြက္လာခဲ့တယ္။
သူမ ခ်ံဳးပဲြခ် ငုိမိခဲ့တယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး သူမ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးမွာကို သူမ အရမ္းေၾကာက္ခဲ့မိတယ္။ သူမအနားမွာပဲ သူ႔ကိုတင္းတင္း ခ်ည္ေႏွာင္ထားခ်င္ခဲ့မိတယ္။ သူမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတြ လိုက္အက်ည္းတန္ခဲ့ တရားခံဟာ အရင္လို မလွပေတာ့တဲ့ သူမ မ်က္ႏွာေၾကာင့္၊ အရုပ္ဆိုးခ့ဲတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ဆိုတာ သူမနားလည္လိုက္တယ္။

မွားယြင္းသြားတ့ဲ အမွားအတြက္ သူ႔ကို ေတာင္းပန္ဖို႔ သူမ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကုမၸဏီကို ဖံုးလွမ္းဆက္ေတာ့ သူအစည္းအေဝး တက္ေနတယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေတာင္းပန္ဖို႔ ကုမၸဏီထိ သူလိုက္လာခဲ့တယ္။ သူဒီေန႔ ရံုးမတက္ ဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက သူမကို ၾကိဳႏွင့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ဟမ္းဖံုးကို ဆက္ေတာ့ စက္ပိတ္ထားပါသည္ဆိုတဲ့ အသံက သူမကို ေျခာက္လန္႔ေနသလိုပဲ သူမ ပိုေၾကာက္လာမိတယ္။
သူ႔မွာ တစ္ျခားေကာင္မေလးမ်ား ရွိေနျပီလား? နဖူးကို တစ္ခ်က္တြန္႔ျပီး သူမ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ အရူးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းခါျပီး ဒီလို မယံုသကၤာ သံသယအေတြးေတြေၾကာင့္ သူ စိတ္တိုသြားတာ။ ငါဒီလို မေတြးသင့္ဘူးလို႔ စဥ္းစားရင္း သံသယစိတ္ကို စိုးရိမ္စိတ္အျဖင့္ ေျပာင္းလဲၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို ယံုၾကည္ရမယ္လို႔ သူမကိုယ္သူမ သတိေပးလိုက္မိတယ္။
ကုမၸဏီက ထြက္လာျပီး အိမ္အျပန္မွာ လမ္းေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ သူမ အၾကည့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဇာတ္တိုက္ထားသလိုပါပဲ...
သူနဲ႔ တစ္ျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အတူထိုင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ သူမရဲ႕ သံသယစိတ္ေတြ အသက္ဝင္ခဲ့ပါလား?
ျပံဳးရီေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မွန္ျပတင္းျဖတ္ျပီး ထင္ထင္ရွားရွား သူမ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လွပေခ်ာေမာနဲ႔ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးေၾကာင့္
အရုပ္ဆိုးတဲ့ သူမကို သူပစ္သြားခဲ့ျပီ။
မုန္းတယ္... သူ႔ကို မုန္းတယ္။ ျပံဳးရီေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ရည္တစ္သြင္သြင္နဲ႔ သူမ ဆက္ရပ္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာခဲ့မိတယ္။
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ သူမဖက္က လက္ထပ္မဂၤလာဖ်က္သိမ္း လိုက္ေၾကာင္း သူ႔ကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ သူ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ျပီး သူမကိုရွင္းျပဖို႔
ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။
ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ေျပာင္းသြားခဲ့ပါျပီ။ အက်ည္းတန္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို သူမ ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔ လူေတြရဲ႕တကယ့္စိတ္ရင္း၊ လူေတြရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ မ်က္ႏွာကို သူမေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ရလို႔ ထပ္မံခဲြစိပ္ကုသဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုက္တြန္းခဲ့ေပမယ့္ သူမ ျငင္းဆန္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြပါ ခဲြစိတ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ ခဲြစိပ္ဖို႔ သူမဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခဲြစိပ္ေနတဲ့အေတာအတြင္း သူ႔ကို သူမ သတိရမိတယ္။ သူ႔ကို အနားမွာ ရွိေစခ်င္ခဲ့တယ္။
နာမည္ၾကီး ခဲြစိပ္ဆရာဝန္က လံုးဝပ်က္ဆီးေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာကို အသားအစားထိုးနည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ခဲြစိပ္ကုသႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲက သူမ နဂိုပံုအတိုင္း လွပတဲ့မ်က္ႏွာကို သူမထပ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဒီမ်က္ႏွာပဲ သူ႔မကို အမုန္းေတြ ေပးခဲ့တာ.. ဒီမ်က္ႏွာပဲ သူမကို အေပ်ာ္ေတြ ေပးခဲ့တာ.....

နာမည္ၾကီး ခဲြစိပ္ဆရာဝန္တစ္ဦးကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေဆးရံုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေဆးရံုေထာင့္ခ်ဳိး တစ္ေနရာမွာ မ်က္ႏွာပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေကာင္မေလး တိုက္လိုက္မိတယ္။
"ေဆာရီးပါေနာ္"
ပတ္တီးနဲ႔လူက ေကာင္မေလးကို တအံ့တၾသၾကည့္ျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားမယ္အလုပ္မွာ ေကာင္မေလးက "ဒီေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြ အရမ္းေတာ္တယ္။ ခဲြစိပ္ခံလိုက္ရင္ ရွင္မ်က္ႏွာလည္း ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ သိလား။ ၾကည့္ ..ကြ်န္မမ်က္ႏွာလည္း ခဲြစိပ္ခဲ့တယ္ေလ။ မလွဘူးလား? ရွင္ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္"
"........" ပတ္တီးမ်က္ႏွာနဲ႔ လူ ဘာမွမေျပာခင္မွာ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို
"ျမန္ျမန္ ေမာင္တို႔ သြားစရာရွိေသးတယ္" လို႔ ေလာလိုက္တယ္။
ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ ခ်စ္သူစံုတဲြကုိ မ်က္စိတစ္စံု ေငးၾကည့္ရင္း ပတ္တီးမ်က္ႏွာနဲ႔လူ မ်က္ရည္ေတြက်မိတယ္။
"သူ႔ကို ရွင္အရမ္းခ်စ္တာပဲလားဟင္! သူ႔အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက အသားကိုေတာင္ ရွင္ ျဖတ္လွဴခဲ့တာေတာင္ ရွင့္ကို သူလံုးဝ မမွတ္မိခဲ့ဘူးေနာ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကတည္းက ဒီလိုခဲြစိပ္မႈလုပ္ဖို႔ ကြ်န္မနဲ႔ ရွင္တိုင္ပင္ခဲ့တယ္။ အခု ရွင္ေက်နပ္ရဲ႕လား? ရွင္မ်က္ႏွာ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာဖို႔ ကြ်န္မ တာဝန္ယူပါတယ္"
"ေတာ္ပါျပီ... ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ မမွတ္မိလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ပါျပီ။ ဒီ အက်ည္းတန္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ရွင္သန္သြားပါရေစ"
ပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆရာဝန္အပါးကေန သူ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးဆီက က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔တစ္ခ်ဳိ႔က သူ႔ကို ပုိအထီးက်န္ေစခဲ့တယ္....


ေကာင္မေလး သူ႔ကိုမွတ္မိႏိုင္မလားလို႔ သိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔႔ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာေပၚက ခြ်တ္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကို ေကာင္ေလး တပ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို မမွတ္မိတဲ့အျပင္ သူ႔ကို မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္လို႔ ထင္မွတ္ျပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုယို ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်ိန္စာသင့္ မ်က္ႏွာဖံုး တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဘဝကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။